Mariska heeft me benaderd toen zij zich geen raad meer wist met haar paard, noch met de staleigenaar en de vele adviezen die zij gevraagd en ongevraagd kreeg. Ze was bang voor haar eigen paard, durfde er niet buiten de weide mee te wandelen, kreeg te horen zaken verkeerd aan te pakken, twijfelde aan zichzelf en was ervan overtuigd dat Patjero niet bij haar paste en beter af was bij een andere eigenaar. Ze overwoog verkoop. Dit grote overweldigende paard daar kon ze niet mee vooruit.

Zo vaak komt deze conclusie onterecht. Patjero  had het geluk dat ik hier bij uit kwam en Mariska open stond voor hulp.

 

Feitelijk heb ik (met tussentijd) slechts 2 fysieke sessies met Mariska en Patjero nodig gehad. Daarnaast zijn zij begeleid middels telefoon en mail. Mariska is persoonlijk een heel proces door gegaan, met name in de omgang met anderen die menen te moeten zeggen wat goed is voor (haar en) haar paard. Grenzen ... een thema dat Patjero prachtig elke keer aanraakt - haar dwingend om voor zichzelf te gaan staan en op een authentieke manier te vertrouwen op zichzelf. De eerste stap was - weg naar een andere plek, uit de negatieve energie.

Daar was ruimte om te oefenen in wat ze nu zelf wilde en voelde. Ruimte om Patjero te leren kennen... maar ook ontdekken waar haar en zijn blokkades lagen. Patjero zat werkelijk opgesloten in zijn lichaam en had veel ruimte en begrip nodig - maar ook een heel ander leven dan op een stal. De weide wereld in... gecombineerd met de vele angsten bij Mariska die beren op de weg zag...

Tot slot heb ik hen begeleid in een verhuizing naar een prachtplek midden in de natuur. Een stap waar Mariska steun nodig had om eigen afwegingen en keuzes te kunnen maken, om de beren op de weg te beslechten en met vertrouwen een totaal nieuw leven met haar paard tegemoet te gaan. Nu ruim een jaar verder hebben we te maken met een totaal ander paard - en een totaal andere Mariska.

Zo prachtig om te zien. Ze heeft me de eer gedaan haar verhaal te willen vertellen en te mogen delen (zoals zij het in haar woorden zegt):

​

Lieve Hetty,

 

Je steun is meteen begonnen bij het moment dat ik je heb ontmoet. Rust straal je uit en ik had meteen een vertrouwd gevoel. Vanuit rust en begrip ontstaat bij mij veiligheid. Je begrip en rustige zijn heeft me in de basis geholpen. Zonder deze basis zou ik nooit zover hebben kunnen komen in mijn ontwikkeling met Patjero.

Ik heb eerst veiligheid ervaren in het contact met jou en daarna met Patjero.

 

Je hebt me, toen je naar ons dorp bent gekomen, 2 jaar geleden, laten zien en voelen hoe vast ik zat in mijn hoofd. Er was veel angst.

 

We liepen naar de wei van Patjero en toen begon het al. De gedachten; wat als? Doe ik het wel goed? Je was meteen aangesloten bij wat er was. Voor mij werd zichtbaar: Mariska was niet in contact met haarzelf en daarmee niet in contact met Patjero. En dat is onveilig voor mezelf en voor Patjero.

 

Patjero kwam aangerend en ik was bang. Waarvoor? “Dat hij me over me heen rent” was het antwoord. Alle onrealistische gedachten/angsten kwamen boven in de buitenbak. Ik sprak ze uit en jij was aanwezig en zei niks. Ik voelde zelf al dat het totaal onrealistisch was om zo te denken. Waar was ik mee bezig? Wat is dit vermoeiend!!

Vooral het “laten” en me het vertrouwen geven dat ik de antwoorden zelf had, gaf me meer zelfvertrouwen en inzicht.

 

We gingen samen Patjero borstelen. Ik werd me bewust; ik borstelde als een machine. Alsof ik een taak had/corvé. Er moest geborsteld worden.

Ga nu eens voelen als je borstelt Mariska! Ik dacht: Voelen??

En ja hoor, na een paar minuten voelde ik weer contact.

 

Je wees me liefdevol op wat er zich afspeelde. Geen goed of fout, maar het mag er zijn. Wat wil je er zelf mee Mariska? De vraag; hoe kun je meer jezelf zijn, ZIJN, aarden? Aan het antwoord heb ik nog iedere dag iets. Verwachtingen? Laat ze “thuis” en geniet. Wortels in de grond laten schieten en aanwezig zijn, heerlijk denk ik nu.

 

Die dag, in Heeze, heeft me heel veel gebracht in een proces van bewustwording.

De contacten die we hebben gehad, aan de telefoon en met Suus bij jouw prachtige paardjes zijn iedere keer heel waardevol voor me geweest.

Me gehoord voelen, gezien, geaccepteerd en gekend. Mezelf kunnen zijn.

Vragen die later in me opkwamen; hoe kan ik mezelf weer leren zien zoals ik ben? Van mezelf houden zoals ik ben en er mee lachen, graag.

 

Ik heb er veel uitgehaald en nog.

Authentiek zijn is wel het meest mooie thema wat je benoemde en dat ik dat de laatste maanden pas echt begrijp. Veel meegemaakt en soms erg hardleers zoals je me ook eerlijk en direct gezegd hebt. Dank je! En ja, ik ben eigenwijs en o zo kwetsbaar. Nu zie ik dat als mooi en lach veel vaker om mezelf. Ben anderen meer gaan accepteren, omdat ik mezelf meer ben gaan accepteren.

 

Ik weet nu dat er in de omgang met mezelf heel veel veranderd is.

 

Soms denk ik wel eens; droom ik? De relatie die ik nu met Patjero heb is zo anders. Vertrouwen en ruimte! In deze wereld voel ik me thuis. Leven vanuit gevoel en intuïtie en daarop vertrouwen.  Alles heeft te maken met de relatie met mezelf.

We hebben het ook gehad over de donkere kanten in mezelf en de relatie met mijn ouders. Ik durfde er met jou over te praten en het heeft de pijn verlicht. De brief die ik naar mijn vader heb geschreven heeft veel duidelijk gemaakt. Een brief waarbij ik de verantwoordelijkheid heb gelegd waar hij hoort. Ik ben er nog niet. De brief naar moeder komt nog….

 

Ik merk dat ik veel inzichten typ en niet zozeer de rode draad van je vragen heb aangehouden. Dat is ook een beetje Mariska, van de hak op de tak.

 

Kan het ook heel kort samenvatten:

Je bent mijn veilige haven geweest in de reis met mezelf in relatie tot Patjero. En niet alleen in de relatie met Patjero! Ook met anderen mensen heb ik heel veel geleerd over mezelf en het voor mezelf gaan staan. En het is ook niet “veilige haven geweest” in de zin van verleden tijd.

Je bent er (in mijn hart) nog steeds, maar in een andere minder intensieve vorm.

Je hebt me geleerd om het veilige in mezelf meer zelfstandig te laten ontwikkelen en dat is super knap en super fijn voor mij (en patjero natuurlijk)!

Je hebt me, achteraf gezien, stap voor stap meer losgelaten in het proces.

En dat heeft nogal wat jaartjes geduurd….

 

Ik vind je een top vakvrouw, lieve vriendin, bijzonder liefdevol mens, geduldig en voor mij zeker een voorbeeld in deze eigenschappen en hoe je in het leven staat.

 

 

Wat ik zeker nog wil delen is hoe het nu is.

Geen verwachtingen, wel een idee van wat ik graag zou willen, bijvoorbeeld een blokje om rijden en dan ga ik naar m toe. Denk niet meer na over hoe ik sta te klungelen en vervolgens klungel ik ook niet meer haha. En…ik ben niet meer bezig met wat anderen van me vinden en raad eens? Ze bemoeien zich er ook niet meer mee.

 

Het zadel kon ik er meteen opleggen, zoals je al dacht. Ook een gedachte van: oeh lukt dat wel? Die gedachte is nog niet zolang geleden.

 

Iedere keer dat ik bij patjero ben is een verrassing. Soms staan we heel lang te knuffelen en soms kijk ik op een afstand of zit ik gewoon lekker tussen de paarden en geniet ik van het niks doen. Gewoon ZIJN.

 

Het meest mooie is dat ik mezelf nu ook vertrouw en me fijn en veilig voel in het rijden in vrijheid. Een goede basis om samen verder te groeien en plezier te maken.

Gekke angst gedachten parkeer ik bij het hek, bij vertrek :

 

Als ik nu terugkijk is er veel gebeurd!! Zonder jou was me dit niet gelukt!!

Ben je heel dankbaar!

En dan nog de andere partij: Patjero. Hij had deze vrijheid op de wei zo nodig. De ruimte om zelf zijn zaakjes te regelen en zichzelf te genezen. Hoe mooi is het? Je hebt ons heel erg geholpen. Door er te zijn en mee te wandelen naar de nieuwe wei alleen al. Ons, door er te zijn, een mogelijkheid bieden om een grote stap te zetten naar een nieuw leven in vrijheid. Voor ons samen. Dat is wat je gedaan hebt, onbetaalbaar en zo liefdevol als je bent.

​

Hieronder foto's van Mariska - de eerste foto 2 jaar geleden - waarop duidelijk te zien is dat gebruik gemaakt wordt van hulpmiddelen om Patjero in controle te willen houden. Vervolgens foto's van nu, met en zonder zadel, rijdend in alle vrijheid op een halster en een touwtje.

 ​

​

​

Terug naar hoofdpagina