Didi heeft een langdurige begeleiding gehad bij het overwinnen van haar Anorexia Nervosa. Haar eetstoornis volledig achter zich gelaten, moeder van een gezonde zoon en vol geluk midden in het leven, doet ze enkele jaren later alsnog haar verhaal.

 

Een jaar of 17 misschien 18 was ik. Midden in de pubertijd; lijnen, dik zijn en lollen met vriendinnen. Het hoorde er allemaal bij. Maar wanneer is lijnen ok en wanneer niet meer. Bij mij was het niet meer ok, maar eer dat ik dat zelf in de gaten had. Dat duurde wel even. Je valt wat af, je wordt dunner maar dat is toch de bedoeling? Mijn ouders en vooral zus zagen het wel maar konden niets doen. Zolang ik zei dat er niets aan de hand was, was dat gevoelsmatig ook zo. Toch heb ik in 2000 gezocht naar hulp. Het was niet afvallen wat het probleem was, het was dat ik totaal geen normaal eetpatroon meer had en niet wist hoe ik daar aan kon geraken.

Net voor mijn eerste Stage plek ben ik via de SABN in contact gekomen met Hetty. Eerst telefonisch want ja… had ik eigenlijk wel een probleem? Ik was niet graat mager zoals – in mijn beleving – alle anorexia mensen. Hetty was erg geduldig met het maken van een eerste afspraak, ze gaf mij de tijd om na te denken en te zeggen wanneer ik er klaar voor was. Dat was misschien wel de eerste stap naar het vertrouwen toe.

We hebben tijdens mijn 5 maanden stage contact gehad via telefoon en brieven. Na mijn stage had ze mijn vertrouwen gewonnen en heb ik met haar afgesproken. Dit was heel onwennig, je zit niet in een therapeuten ruimte, je zit gewoon bij iemand in de huiskamer. Ook de tijd was niet het probleem. Ze nam de tijd om mij mijn verhaal te laten doen. Dit duurde soms wel 1½ -2 uur.

 

Omdat ik 6 weken thuis was voor mijn volgende stage spraken we 1-2 x per week af. Ook tijdens mijn 2e stage heeft ze per brief gevolgd. Eenmaal thuis wilde ze toch een stappenplan maken. Dit was natuurlijk eng omdat… ja wilde ik wel beter worden? Het was niet goed zoals ik met eten omging maar ik viel niet meer af, had een heerlijke buitenlandse stage plek gehad. Dus… zo erg was ik niet. Toch hebben we toen stappen gemaakt, proberen een normaal eet-ritme op te pakken was zo eenvoudig niet. Ook werden er stappen ondernomen naar mijn ouders toe, ik binnen de familie. Vriendjes kwamen ter sprake, het waren heel veel kleine stapjes.

 

Hetty hielp me om deze stappen te zetten met engelengeduld. Soms viel ik even en liet ze me liggen, ze liet me huilen als dat nodig was, maar alles binnen een eigen tempo. Zolang Hetty zag dat ik vooruitgang boekte in welke vorm dan ook, was het goed. Het weten dat er iemand voor je is, was als een handvat. Een heel fijn gevoel. Ook in familie gerelateerde problemen heeft ze me enorm geholpen. Ze had een heldere kijk op het gebeuren, kende me door en door en wist waar mijn zwakke plekken lagen. Die konden we dan samen aanpakken.

 

Toch heb ik in 2004 besloten dat ik me wilde laten opnemen. Het eten oppakken lukte niet zo goed. Ondanks het stappenplan. Iemand 1 à 2 x in de week zien is niet hetzelfde als full time opgenomen te zijn. Mijn doel in mijn 6 maanden opname was dan ook weer een normaal eetpatroon ontwikkelen. Dit is gelukt. Tijdens de opname was Hetty er op een afstandje, ze wilde niet mijn therapieën met haar gesprekken combineren. Wel heeft ze altijd gezegd dat ik mij na opname terug kon komen. En dat heb ik gedaan.

 

Na zeker 2 – 3 jaar kwam ik in het begin wekelijks, later om de 2 weken en nog later om de 6e weken bij haar langs. De gesprekken waren soms ook heel gezellig, het ging niet altijd meer over mij. Wat - achter af gezien – een heel goed teken was. Hetty heeft mij 10 jaar lang begeleid waar nodig en ik kan zeggen dat het mij enorm deugd heeft gedaan. Ze was er op mijn huwelijk 4 jaar geleden, ze was op onze babyborrel 2 jaar geleden.

 

Ze vervult nu geen therapeutisch taak meer, maar zie haar als een bijzonder persoon die mijn leven mede heeft beïnvloed waar ik nu sta. Wie had 14 jaar geleden gedacht dat ik getrouwd zijn met de liefste man ter wereld en de prachtigste zoon op de wereld heb gezet. En dat we met z’n drieën afgelopen oktober geëmigreerd zijn naar Frankrijks waar we met z’n drieën onze droom vervullen, ons eigen chalet runnen en veel tevreden gasten hebben!

 

Beste Hetty ondanks dat je zelf ook niet altijd even makkelijk zat, overlijden van je vader, uitgaan met de relatie, nieuwe relatie aangaan, samenwonen, heb ik altijd het gevoel gehad dat ik welkom was. Hierin schuilt misschien wel jouw grootste capaciteit, iemand laten voelen dat je er mag zijn met en zonder je verdriet.

 

Je nieuwe baan met paarden de mens zijn eigen ziel doen laten spiegelen is dan ook op je lijf geschreven! Dank je wel voor je tijd, je energie en vooral je geduld met mijn soms warrige verhalen. Ik ben geworden wie ik ben en ja… ik kan nu volmondig zeggen dat ik trots op mezelf ben en wat ik doen!

 

Didi Lotgering

April 2014